به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی ایران به نقل از ایرنا، خودکشی پدیده پیچیده‌ای است و ناامیدی، اختلالات روانی (مانند افسردگی، اختلال دوقطبی، اسکیزوفرنی، اختلال طیف اوتیسم)، اختلالات فیزیکی (مانند سندرم خستگی مزمن)، شکست عشقی، اعتیاد به الکل، سوء مصرف مواد یا دارو، می‌توانند به این پدیده ربط داشته باشد و ثابت شده که این عوامل فرد را بیشتر در معرض خودکشی قرار می‌دهد.

 

برخی از روانپزشکان بر این باورند که اغلب، عوامل استرس‌زا مانند مشکلات مالی، شغلی، مشکلات یا مشکلات ارتباط بین فردی (مانند طلاق یا قطع رابطه) و آزار دیگران نیز ممکن است در این میان نقش داشته باشند.

 

به گفته آنان، کسانی که قبلاً اقدام به خودکشی کرده‌اند در معرض خطر بیشتری برای تلاش‌های بعدی هستند. تلاش‌های موثر پیشگیری از خودکشی شامل محدود کردن دسترسی به روش‌های خودکشی مانند اسلحه‌های گرم، داروها و سموم، گزارش دقیق و صحیح رسانه‌ها در مورد خودکشی، درمان اختلالات روانی و سوء مصرف مواد و بهبود شرایط اقتصادی است.

 

کسانی که قبلاً اقدام به خودکشی کرده‌اند در معرض خطر بیشتری برای تلاش‌های بعدی هستند.تقریباً ۱٫۵ درصد از کل مرگ و میرها در سراسر جهان به دلیل خودکشی است. این پدیده عموما در میان افراد بالای ۷۰ سال رایج است.

 

با این حال، در برخی کشورها، افراد بین ۱۵ تا ۳۰ سال در معرض بالاترین خطر قرار دارند. سالانه حدود ۱۰ تا ۲۰ میلیون اقدام به خودکشی ناموفق وجود دارد و اقدام به این پدیده ممکن است منجر به آسیب و ناتوانی‌های طولانی مدت شود.

 

سید کاظم ملکوتی در آستانه روز جهانی پیشگیری از خودکشی (۱۰ سپتامبر) در پیامی نوشت: بر اساس شعار سال «بیاییم روایتی دیگر از خودکشی داشته باشیم»، «بیاییم سکوت خود را بشکنیم، هر چند کوتاه، در مورد خودکشی آزادانه صحبت کنیم، بدون احساس ننگ، شرم و خجالت.»

 

وی اظهار داشت: زیرساخت‌های بهداشتی موجود، دانش علمی موجود، سازمان‌های تحقیقاتی متعدد دولتی و غیر دولتی، حساسیتی که برای پیشگیری از خودکشی در سطح کشور برای پیشگیری از خودکشی به‌عنوان یک آسیب اجتماعی ایجاد شده، شرایط مناسبی را برای توسعه برنامه‌های پیشگیری از خودکشی را فراهم کرده است.

 

ابراز حس همدردی می‌تواند کمک بزرگی در پیشگیری از خودکشی کند.این روانپزشک با تاکید بر اینکه تنها با ابراز حس همدردی می‌توان کمک بزرگی در پیشگیری از خودکشی کرد، ادامه داد: در بسیار موارد حتی گفت‌وگوهای کوتاه ما بدون تحمیل قضاوت و نصیحت و تنها با ابراز حس همدردی و شنیدن حس و درک رنج روانی وی، می‌تواند کمک بزرگی باشد و وی را برای دریافت کمک‌های بیشتری ترغیب کند.