در ایالات متحده در فاصله زمانی سال‌های ۱۹۶۰الی ۱۹۷۰، تعداد پزشکان متخصص به نسبت پزشکان عمومی به سرعت افزایش یافت، بیمارستان‌ها مجهزتر، مدرن‌تر و تخصصی‌تر گردید و در نتیجه تعداد بیماران و توقعات درمانی آن‌ها به خصوص در هنگام فوریت‌های پزشکی نیز به شدت فزونی یافت. برخلاف سایر رشته‌های تخصصی که رشد کشفیات و پیشرفت‌های علمی موجب شکل‌گیری آن‌ها گردید، تنها در پاسخ به تقاضا و نیازهای جامعه بود که  طب اورژانس از اوایل سال های ۱۹۶۱در زمانی آغاز شد که گروهی از پزشکان در الکساندریا، نخستین گروه را به منظور ارائه خدمات در بخش اورژانس تشکیل دادند و نخستین برنامه‌ی ۲۴ساعته‌ی «طب اورژانس» توسط دکتر James Mills و همکارانش بر پا شد. به تدریج بقیه‌ی کارکنان بخش اورژانس نیز در طی سال ‌های بعد شکل گرفتند. به زودی پزشکان اورژانس در قالب برنامه ای سالانه و به  منظور مرور برنامه های آموزشی دور  هم جمع می شدند و بدین ترتیب ACEP(American college of Emergency Medicine) ، در سال ۱۹۶۸شکل گرفت. زمانی که صحبت‌ها در خصوص گسترش رشته طب اورژانس به عنوان یک تخصص آغاز شد ،ACEP هنوز جوان بود.  اولین قدم در جهت شناساندن این تخصص در سال ۱۹۷۳ در زمانی برداشته شد که پزشکان بخش اورژانس از انجمن پزشکی آمریکا (AMA) تاییدیه‌ای به منظور سازماندهی یک بخش موقت را دریافت تخصصی خود مورد پذیرش قرار داد.و این پیش زمینه ای بود برای شروع بخشی از فعالیت های حمایتی آموزشی و بدست آوردن یک موقعیت پابرجا در سال ۱۹۷۶ میلادی. در ضمن به تدریج ACEP  آزمونی را به منظور دادن مدرک به پزشکان اورژانس طراحی نمود و آخرین بازنگری‌ها در زمینه‌ی طراحی آزمون بورد صورت گرفت. در سال ۱۹۷۵ به معرض اجرا نهاده شد. سپس ACEPABEM(American Board of Emergency Medicine) و شروع به طرح‌ریزی اولین بورد تخصصی‌ نمودند.هیات بورد تخصص‌های پزشکی ایالات متحده (ABMS)  در سال ۱۹۷۷ این آزمون را رد نمود چرا که حمایت کافی برای برپایی بورد تخصصی طب اورژانس وجود نداشت. ولی پیشگامان رشته‌ی طب اورژانس همچنان بر آن اصرار نمودند و پیش‌نویسی فراهم نمودند که در آن پیوستن سایر افراد شاخص در رشته‌های تخصصی‌ای که به نوعی با رشته‌ی طب اورژانس مقابله داشتند را نیز در هیات بورد طب اورژانس پیشنهاد نمودند. در نهایت در۲۱  سپتامبر سال ۱۹۷۹ مجمع ABMS وجود  ABEM را تایید نمود و آن را به عضویت پذیرفت و رشته طب اورژانس به عنوان بیست و سومین رشته تخصصی خود مورد پذیرش قرار گرفت. حدود ۵ ماه بعد بیش از ۶۰۰نفر از پزشکان برای شرکت در نخستین آزمون سراسری بورد تخصصی نام نویسی نمودند. در حال حاضر در بیش از ۳۵کشور برنامه ملی تربیت متخصص طب اورژانس موجود است یا در حال راه اندازی است از جمله: ایالات متحد، انگلیس، کانادا، استرالیا، هنگ کنگ، سنگاپور، کره جنوبی، چین، تایوان، مکزیک، آرژانتین، شیلی ،اسپانیا، کرواسی، ترکیه، لهستان، هندوستان، جمهوری چک، مجارستان، اسلوونی، ایتالیا، ایسلند، استونی، کاستاریکا، رومانی، برزیل، اردن، بلژیک، فیلیپین، سوئد، آفریقای جنوبی، نیکاراگوا، و بلغارستان   .در ایران نیز در پاسخ به نیاز رو به افزایش  کشور به خدمات اورژانس، مسئولین وقت بر آن شدند تا زمینه‌های تربیت نیروی تخصصی طب اورژانس را طراحی نمایند. مطالعات بسیار زیادی بر روی برنامه‌های آموزشی مراکز موجود در ایالات متحده به عنوان مادر این رشته تخصصی صورت گرفت و پیش‌نویسی به عنوان برنامه آموزشی رشته تخصصی طب اورژانس تهیه گردید. در اواخر دهه ۷۰هجری شمسی دانشگاه علوم پزشکی ایران مسئولیت راه اندازی این رشته را پذیرفت و در همان سال ها ۱۰نفر از متخصصین رشته ‌های تخصصی داخلی، بیهوشی و مراقبت‌های ویژه، اطفال و جراحی عمومی، انتخاب و برای یک دوره تکمیلی به کشور ایالات متحده آمریکا اعزام گردیدند. در بازگشت این افراد در سال ۱۳۸۰به طور رسمی آموزش  تخصصی این رشته در دانشگاه علوم پزشکی ایران آغاز گردید. در سال ۱۳۸۳دو دانشگاه علوم پزشکی تهران و شهید بهشتی اقدام به راه اندازی رشته طب اورژانس و پذیرش دستیار تخصصی طب اورژانس نمودند. با گذشت ۲ سال دانشگاه علوم پزشکی تبریز نیز اقدام به تشکیل دپارتمان تخصصی طب اورژانس و پذیرش دستیار تخصصی کردند . در حال حاضر در اراک ، بندر عباس ، کرمان ، مشهد و اصفهان نیز پذیرش تخصصی دستیار صورت می گیرد.
در کشور عزیزمان ایران در پاسخ به نیاز رو به افزایش کشور به خدمات اورژانس، مسئولین وقت بر آن شدند تا  زمینه های تربیت نیروی تخصصی طب اورژانس را طراحی نمایند. مطالعات بسیار زیادی بر روی برنامه های آموزشی مراکز موجود در ایالات متحده به عنوان مادر این رشته تخصصی صورت گرفت و پیش نویسی به عنوان برنامه آموزشی رشته تخصصی طب اورژانس تهیه گردید. در اواخر دهه ۷۰ هجری شمسی دانشگاه علوم پزشکی ایران مسئولیت راه اندازی این رشته را پذیرفت.